सुटलो तिला न मी
न सुटली ती माला ॥
असता सुर्याची सक्ष
असते तिचिच ती
अन असतो मझाच मी ॥
सूर्य विझताच संध्याकाळी
ती घाबरते अंधारात
नकळत न जाणे कधी ती
हळूच सामावाते मज्यत॥
प्रतेक चांदण्या रात्रि
गुर्फटतो एक मेकांत आम्ही
एक मेकास पहायला थोडेसे झटतो आम्ही ॥
पुन्हा एकदा सकाळी
उरतो मझाच मी
अन उरते तिचीच ती ॥
मी अणि माझि सावली ...
नीरज
न सुटली ती माला ॥
असता सुर्याची सक्ष
असते तिचिच ती
अन असतो मझाच मी ॥
सूर्य विझताच संध्याकाळी
ती घाबरते अंधारात
नकळत न जाणे कधी ती
हळूच सामावाते मज्यत॥
प्रतेक चांदण्या रात्रि
गुर्फटतो एक मेकांत आम्ही
एक मेकास पहायला थोडेसे झटतो आम्ही ॥
पुन्हा एकदा सकाळी
उरतो मझाच मी
अन उरते तिचीच ती ॥
मी अणि माझि सावली ...
नीरज
ek number!!!!! sahich....its a twist...one would think ur writting about ur love ;)but its ur shadow! nice
ReplyDeleteultimate neeraj, thanks to deby samjhane ke liye, sach main tumhare poem mai ek alag hi anand hai jo ekdam se hi ant mai sare raj khol deta hai , keep it up . good job, jai ho.
ReplyDelete@ Devangini and Vinay thanks a lot for
ReplyDeleteyour warm comments
hmmm....Very nice ...Gud 1 ...keep writing :)
ReplyDeletevery nice neeraj.
ReplyDeleteSonali Brahma.
mala marathi naa yete :-(
ReplyDelete@ Pratik I will shortly write in English...
ReplyDelete