सुटलो तिला न मी
न सुटली ती माला ॥
असता सुर्याची सक्ष
असते तिचिच ती
अन असतो मझाच मी ॥
सूर्य विझताच संध्याकाळी
ती घाबरते अंधारात
नकळत न जाणे कधी ती
हळूच सामावाते मज्यत॥
प्रतेक चांदण्या रात्रि
गुर्फटतो एक मेकांत आम्ही
एक मेकास पहायला थोडेसे झटतो आम्ही ॥
पुन्हा एकदा सकाळी
उरतो मझाच मी
अन उरते तिचीच ती ॥
मी अणि माझि सावली ...
नीरज
न सुटली ती माला ॥
असता सुर्याची सक्ष
असते तिचिच ती
अन असतो मझाच मी ॥
सूर्य विझताच संध्याकाळी
ती घाबरते अंधारात
नकळत न जाणे कधी ती
हळूच सामावाते मज्यत॥
प्रतेक चांदण्या रात्रि
गुर्फटतो एक मेकांत आम्ही
एक मेकास पहायला थोडेसे झटतो आम्ही ॥
पुन्हा एकदा सकाळी
उरतो मझाच मी
अन उरते तिचीच ती ॥
मी अणि माझि सावली ...
नीरज
